We maken een mooie hike naar een Noorse gletsjer. Het is een aardige klim. Ik hoor mezelf tegen een van de kinderen zeggen: โMerk je dat je tussendoor steeds even een vlak stukje hebt waar je op adem mag komen?โ
In gedachten maak ik de vergelijking met het begeleiden van onze hoogbegaafde kinderen, met alle uitdagingen die daarbij komen kijken. Vooral in de stormachtige jaren die achter ons liggen. Alle gesprekken met school en hulpverlening, zoeken naar passende uitdaging, kinderen overeind proberen te houden, de handen in het haar. Zo vaak dachten we de oplossing te hebben, dat we even uit mochten rusten. Zodra we dat constateerden -meestal na een week of drie-, konden we in de startblokken. Herhaling en verveling lagen alweer op de loerโฆ
